Rozdział 11

*Oczami Klausa*

- To co Marcel pozwolisz mi pokazać Caroline świat?- zapytałem.

- Klaus posłuchaj...- zaczął.

- Tak, tak wiem. Zasady na to nie pozwalają i takie tam- przedrzeźniałem go.

- Czyli rozumiesz?- zapytał niepewnie.

- Nie. To ty nie rozumiesz! Jestem pierwotna hybrydą i przyszedłem Ci tylko oznajmić, że mam gdzieś twoje zdanie i że jadę z Caroline zwiedzać świat- oznajmiłem.

- Niklaus... Spokojnie- zaczął, jak zwykle mój opanowany starszy braciszek- Marcel Caroline zasługuje na więcej niż siedzenie w naszej posiadłości. Niklaus chce jej pokazać świat. Na dodatek masz pewność, że Niklaus wróci tu. Będziesz miał także spokój od kłótni, bijatyk i takich tam- powiedział. Spojrzałem na Marcela. Siedział na krześle na przeciwko mnie i rozważał propozycję Elijah.

- Zgoda- powiedział. Mimowolnie się uśmiechnąłem. Znowu dostałem to co chce. 

- Więc Marcel my już pójdziemy- powiedział Elijah. Po chwili byliśmy już na zewnątrz. Elijah poszedł do domu, a ja postanowiłem zawitać do baru, gdzie pewnie aktualnie przesiadywał Damon i poinformować go, że jego plan wypalił. Gdy wszedłem do baru zobaczyłem przy ladzie śmiejących się Damona i Davine. Podszedłem do nich i usiadłem na krześle obok młodej czarownicy.

- I jak?- zapytała.

- Radzę Ci się nie upić, bo musisz jeszcze spakować walizki- powiedziałem.

- Mówiłem, że się uda- odparł Damon.

- Miałeś dobry plan- oznajmiłem. Na twarz wampira wskoczyło zaskoczenie- Mam tylko jedno pytanie.

- Jakie?- zapytał nadal zdziwiony brunet.

- Jak ty wytrzymasz z Kateriną w jednym domu?- spytałem. Damon głośno się zaśmiał.

- Też się nad tym zastanawiam Klaus- odpowiedział- Na szczęście znalazłem miejsce, w którym mogę przesiadywać- machnął ręko dookoła na znak, że chodziło mu o ten bar.

- Masz szczęście- przyznałem.

- Wiem- powiedział.

- Dobra trzeba się zbierać- poinformowałem ich. Damon zapłacił za alkohol, który wypił i wszyscy wyszliśmy z baru. Po jakiś piętnastu minutach byliśmy w domu. Gdy wszedłem do środka zobaczyłem śmiejących się Caroline, Katerinę i Elijah.
- Co was tak bawi?- spytał Damon.
- Nic szczególnego- odpowiedziała brunetka. 
- Mam nadzieję, że Elijah powiedział wam, że Marcel zgodził się na naszą podróż- mruknąłem.
- Właśnie- powiedziała Caroline- Musze się spakować- oznajmiła po czym ruszyła do pokoju. Elijah i Katerina postanowili wyjść na spacer, a Damon i Davina jeszcze trochę popić. Postanowiłem sprawdzić czy Caroline czegoś nie potrzebuje. Gdy wszedłem do sypialni zobaczyłem blondynkę przeszukującą szafę.
- Potrzebujesz czegoś kochana- spytałem. 
- Nie mów do mnie kochana- powiedziała.
- Nie obrażaj się kochana- drażniłem się z nią. Caroline przekręciła teatralnie oczami i wróciła do przeszukiwania szafy. Gdy coś znalazła rzucała na łóżko. 
- Chyba musimy iść na zakupy- zauważyłem.
- Dlaczego?- spytała.
- Jedziemy do Londynu. Tam przeważnie pada i jest zimno, a ty masz tylko letnie ciuchy- powiedziałem.
- Masz rację- powiedziała- To kiedy idziemy na te zakupy?
- Teraz- powiedziałem- Za pięć minut na dole- dodałem i wyszedłem z pokoju.
Po pięciu minutach Caroline czekała na dole. Wyszliśmy z posiadłości niezauważeni przez Damona i Davine. Wsiedliśmy do samochodu i po jakiś piętnastu minutach byliśmy w centrum handlowym. Gdy skończyliśmy zakupy postanowiliśmy przejść się na spacer. Szliśmy w ciszy. Milczenie przerwała Caroline. 
- Myślisz, że się uda?- spytała.
- Co się uda?- zapytałem.
- No czy uda nam się zabić Marcela?
- Myślę, że jeśli te cztery czarownice zgodzą się nam pomóc to się uda.
- A co jeśli się nie zgodzą?
- To wtedy znajdziemy inny sposób.
- A jak nie?
- Caroline posłuchaj mnie- złapałem jej dłonie w swoje i spojrzałem w jej piękne oczy- Zrobię wszytko, aby zabić Marcela. Zrozumiałaś?
- Tak- wyszeptała i spuściła wzrok. 
- Chodź pokaże ci moje ulubione miejsce- powiedziałem. Puściłem jedną rękę Caroline, ale drugą cały czas trzymałem w swojej dłoni. Szliśmy tak przez całą drogę. Gdy doszliśmy na miejsce przed naszymi oczami zobaczyliśmy piękny wodospad i łąkę pełną kwiatów. Caroline stała w miejscu i z uśmiechem na twarzy oglądała to miejsce.
- Podoba ci się? - zapytałem.
- Tu jest pięknie- powiedziała. Usiedliśmy na ziemi i patrzyliśmy na wodospad. 
- Skąd znasz Marcela?- zapytała Caroline.
- To długa historia- próbowałem się wymigać od odpowiedzi.
- Lubię długie historie- nie dawała za wygraną.
- Nie odpuścisz?
- Nie- powiedziała z uśmiechem na twarzy.
- Więc... Nie wiem od czego zacząć- powiedziałem.
- Może od początku- oznajmiła blondynka.
- Spotkałem Marcela kiedy miał góra dwanaście lat. Był bity przez sługę swojego ojca. Zauważyłem w nim siebie. Siebie, kiedy Mikael- mój ojciec mnie bił. Zabiłem sługę, a Marcela zabrałem do siebie. Wychowywałem go wraz z rodzeństwem. Uczyłem walczyć. Kochałem go jak syna- opowiadałem, ale Caroline mi przerwała.
- To po co opuszczałeś Nowy Orlean?
- Myślisz, że chciałem stąd wyjeżdżać? Nigdy nie chciałem opuszczać tego miejsca, ale musiałem. Mikael nas znalazł. Spalił cały Nowy Orlean. Mi, Elijah i naszej siostrze udało się uciec, ale myśleliśmy, że Marcelowi się nie udało. Przez te wszystkie lata żyłem w przekonaniu, że nie żyje. Kiedy wróciłem do Nowego Orleanu i zobaczyłem, że Marcel żyje pomyślałem, że może wszystko będzie tak jak dawniej, ale się przeliczyłem. Teraz muszę z nim walczyć o władzę i o ciebie- powiedziałem.
- Nie musisz o mnie walczyć- mruknęła.
- Muszę Caroline. Nigdy bym sobie nie darował gdybym o ciebie nie walczył- powiedziałem pewnie.
- Dlaczego? Dlaczego chcesz o mnie walczyć? Dlaczego jeszcze mnie nie oddałeś?- spytała.
- Dobrze wiesz dlaczego- powiedziałem cicho.
- Nie! Nie wiem! Dlaczego?!- krzyczała.
- Bo cię kocham!- krzyknąłem. Caroline zaniemówiła. Otwierała usta, by później po prostu je zamknąć. 
- Co?- wydukała.
- Kocham Cię Caroline Forbes- złapałem jej twarz w dłonie- Kocham Cię jak nikogo innego na świecie. Dlatego nigdy cię nie oddam. Rozumiesz?
- Tak- powiedziała to tak cicho, że normalny człowiek nigdy by tego nie usłyszał. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Nasze twarze minimalnie zaczęły się przybliżać. Po chwili nasze usta dzieliły milimetry.
- Chyba musimy już wracać- wyszeptała Caroline. Przytaknąłem. Wstaliśmy z ziemi i ruszyliśmy w stronę samochodu. Całą drogi odbyliśmy w ciszy. 



Wreszcie udało się coś napisać. Wena ostatnio mnie opuściła. Nie jestem zadowolona z rozdziału, ale mam nadzieję, że wam chociaż w małym stopniu się spodobał. Chce was też poinformować, że na tym blogu także pojawił się zwiastun. Jeśli mielibyście ochotę go obejrzeć zapraszam serdecznie do zakładki "Zwiastun"

Pozdrawiam K.