Rozdział 12

*Oczami Caroline*

Weszłam do sypialni mojej i Klausa. Gdy przekroczyłam próg pomieszczenia, ujrzałam pierwotnego pakującego walizkę. Za jakieś trzy godziny miałam wylecieć do Londynu. Z Klausem. W innych okolicznościach nie miałabym nic przeciwko, ale on mi wyznał miłość! Z jednej strony nie powinnam być zdziwiona tym wyznaniem, ponieważ przeczytałam w jego pamiętniku, że darzy mnie tym uczuciem, ale z drugiej strony... Między słowami pisanymi na kartce, a słowami wypowiedzianymi prosto w oczy jest duża różnica. Najgorsze było jednak to, że moje uczucia względem hybrydą są zmienne. Czasami go nienawidzę, ale częściej zdaje mi się przyłapać siebie na szukaniu w Klausie dobra. Chciałabym go usprawiedliwić z tych wszystkich okropnych rzeczy, które zrobił. Tylko nie mam najmniejszego pojęcia dlaczego? Moze dlatego, że czuję do niego to samo co on do mnie? Caroline poczekaj... Czy ty właśnie przyznałaś przed samą sobą, że kochasz Klausa? Nie... Na pewno nie... Pewnie potrzebuję krwi i moja głowa płata mi figle... A co jeśli nie? Co jeśli ty naprawdę go kochasz Caroline? Stałam tak, patrząc na pierwotnego pakującego walizki, a jednocześnie gryząc się ze swoimi myślami. Hybryda chyba wyczuł moją obecność i odwrócił się do mnie z uśmiechem na twarzy.
-Gotowa?- spytał cały czas mi się przyglądajac. Spojrzałam na jego twarz. Chyba dopiero zdałam sobie sprawę jaki Klaus jest przystojny. Znaczy od zawsze wiedziałam, ze jest seksowny... Nawet bardzo... Ale chyba dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo on jest przystojny. 
- Tak- wydukałam, patrząc w jego oczy. Znów pogrążyłam się w myślach, dotyczących moich uczuć względem pierwotnego. 
- Coś się stało?- zapytał zaniepokojony. Troska u Klausa? Rzadko spotykana, ale... To uczucie, które czuję, gdy hybryda się o mnie troszczy lub boi jest nie do opisania. 
- Co? Nie. Dlaczego miałoby się coś stać?- nie potrafiłam poprawnie złożyć zdania. Caroline, co się z tobą dzieje? Nigdy się tak nie zachowywałam. Chyba, że byłam zakochana... Zaraz Caroline. Czy ty znowu przyznałaś, że kochasz tego psychopatę? Tym razem to nie może być przypadek! Nie, po prostu skojarzyłam sobie mój stan, z moim zachowaniem, kiedy byłam zakochana w Tylerze. Ja na pewno nie kocham Klausa. Prawda, Caroline? Nie kochasz go? No błagam cię! Przez cały czas powtarzałeś mi, że nic do niego nie czuję. A teraz? Zamilkłeś? Gdyby ktoś, słyszał moją "wymianę zdań" między myślami, pewnie uznałby mnie za chorą psychicznie. Nie dziwiłabym się tej osobie. W końcu kłócę się ze swoich głosem rozsądku o to, że nie kocham pierwotnej hybrydy, o imieniu Klaus.
- Jesteś taka nieobecna- powiedział i skupił wzrok na mojej twarzy. Cały czas byłam pogrążoną w "kłótni" między- jak się nie dawno dowiedziałam, głosem rozsądku, a głosem serca.
- Halo- Klaus zaczął machać rękami przed moimi oczami. Kiedy on znalazł się tak blisko mnie?- Ziemia do Caroline...- Odtrąciłam swoje myśli na bok. Hybryda stała przede mną i patrzyła na mnie czułym wzrokiem, oczekując odpowiedzi. Tylko o czym on gadał?
- Co?- zapytałam.
- Właśnie o tym mówię- powiedział i pokazał na mnie ręką- Jesteś bardzo zamyślona, nieobecna. Czy coś się stało, Caroline?
- Tak. To znaczy nie!- nie potrafiłam wybrać. Z jednej strony nic poważnego się nie stało, ale z drugiej... Uświadomiłam sobie, że kocham Klausa! To jest coś ważnego. Tylko czy mu o tym powiedzieć?
- Zdecydowałaś się już?- spytał rozbawiony pierwotny.
- Tak- powiedziałam stanowczo. Postanowiłam. Jebać głos rozsądku, który karze mi siedzieć cicho. Powiem Klausowi co do niego czuję. Teraz. W tej chwili. Wciągnęłam głęboko powietrze. 
- Klaus ja ci muszę coś powiedzieć- zaczęłam.
- Słucham- powiedział.
- Twoje wyznanie. Tam nad wodospadem- Klaus spojrzał na mnie zaciekawiony- Dało mi dużo do myślenia. Po tym co mi powiedziałeś, doszłam do jednego wniosku.
- Jakiego?- spytała nieśmiało hybryda.
- Kocham Cię Klaus- oznajmiłam. 
- Co?- spytał bardzo zdziwiony pierwotny.
- Kocham Cię! Zawsze cię kochałam, ale dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę! Nie wiem czy to co czuję jest dobre czy złe, ale mam to gdzieś! Kocham cie i wreszcie to zrozumiałam- chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale hybryda przerwała mi moją wypowiedź pocałunkiem. W chwili kiedy jego wargi musnęły moje, poczułam dziwne uczucie przechodzące przez całe moje ciało. Od razu pogłębiłam pocałunek. Pierwotny całował cudownie. W końcu czego innego można było się spodziewać po tysiącletnim doświadczeniu? Zarzuciłam moje ręce na jego szyję, tym samym przyciagając go bliżej siebie. Dłonie Klausa badały moje plecy, włosy. Po chwili pierwotny przerwał pocałunek. Spojrzał mi w oczy, pogładził po policzku i uśmiechnął się szeroko.
- Nawet nie wiesz ile razy o tym marzyłem- wyznał i znów mnie pocałował. Złapał mnie w talii, przyciagając tak blisko siebie, jak tylko się dało. Chciałam żeby ta chwila trwała wiecznie. W wampirzym tempie znalazliśmy się na łóżku. Klaus delikatnie mnie na nim położyć, ciągle całując. Oparł się łokciami na łóżku, tak żeby mnie nie przygnieść swoim ciałem. Jego starania wyszły na marne. Po chwili złapałam do za kark przyciagając do siebie. Klaus oderwał się od moich ust i zaczął całować moją szyję. W nadnaturalnym tempie zmieniłam nasze pozycje, tak, że teraz ja siedziałam na pierwotnym. 
- I co teraz ze mną zrobisz, panno Forbes?- zapytał śmiejąc się. 
- Domyśl się- powiedziałam składając na jego ustach delikatny pocałunek. Hybryda uśmiechnęła się szeroko i przyciągnęła mnie do siebie. Zaczął mnie zachłannie całować. Odwzajemniłam każdy pocałunek...
- Proszę zapiąć pasy. Zaraz lądujemy- usłyszałam głośny głos. Otworzyłam szeroko oczy. Znajdowałam się w samolocie. Czyli to wszystko mi się śniło? Caroline?! Jak mogłaś śnić o Klausie i sobie w takiej sytuacji. Właśnie Klaus. Odwróciłam swoją głowę w bok. Pierwotny siedział obok mnie i coś rysował. 
- Obudziłaś się- stwierdził, nie odrywając się od szkicowania.
- Ile spałam?- spytałam.
- Praktycznie cały lot- oznajmił. Co? Przez prawie trzy godziny śniłam o Klausie?
- Zapnij pasy, Caroline- powiedział z uśmiechem na twarzy. Przekręciłam tylko teatralnie oczami. Po jakiś dziesięciu minutach, siedziałam z Daviną na lotnisku i czekałyśmy na to aż Klaus wypożyczy jakiś samochód.
- Jak długo znasz Ness?- zaczęłam rozmowę.
- Z jakieś dwa lata- oznajmiła- Teraz moje pytanie.
- Słucham cię.
- Jak długo znasz Klausa. 
- Z jakiś rok na pewno będzie- powiedziałam. 
Po chwili przyszedł Klaus, wziął nasze walizki i zaprowadził do auta. Było to czarne auto. I z pewnością drogie auto...
- Klaus zapłaciłeś za to?- zapytałam. Pierwotny uśmiechnął się szeroko.
- Oczywiście, że nie kochana. W końcu od czego jest siła perswazji- powiedział z udawaną dumą. 
Davina usiadła z tyłu, ja na przodzie, a Klaus od strony kierowcy. Droga minęła nam w ciszy. Postanowiliśmy zatrzymać się w hotelu, ponieważ Ness mieszka w jakiejś wiosce oddalonej od Londynu jakieś kilkadziesiat kilometrów. Klaus postanowił, że zatrzymamy się w jego ulubionym hotelu. Budynek był wielki i piękny. Okna w pokojach były duże, i przy każdym pomieszczeniu był balkon pełny pięknych, kolorowych kwiatów. Gdy weszliśmy do budynku Klaus skierował się w stronę recepcji. Oczywiście, jak można by się tego spodziewać zahipnotyzował recepcjonistkę i wziął największe apartamenty. Davina miała swój, a ja i Klaus mieliśmy wspólny. To oznacza spanie z pierwotnym w jednym łóżku. Niedobrze. Po tym co mi się dzisiaj śniło, boję się przesiadywać z nim w jednym pomieszczeniu, a co dopiero spać w jednym łóżku. Nie boję się Klausa. Boję się siebie i tego co mój mózg może wymyślić tym razem. Ruszyliśmy w stronę pokoi. Gdy weszłam do środka, wstrzymałam powietrze. Tu było pięknie. Po przekroczeniu progu widać było duży salon. Po prawej stronie była kuchnia, a po lewej sypialnia i łazienka. Oczywiście wszystko było ogromnych rozmiarów. Postawiłam swoją walizkę i ruszyłam na balkon. Widok byl olśniewający. Widać było cały Londyn. 
- Podoba ci się?- spytał Klaus, cały czas uważnie mnie obserwując.
- Tu jest pięknie- powiedziałam bez zastanowienia. 
- Dlatego to właśnie jest mój ulubiony pokój, w tym hotelu- oznajmił i stanął tuż obok mnie.
- Ile razy byłeś w Londynie?- zapytałam, spoglądając na hybrydę.
- Dużo- powiedział- Czasami w interesach, a czasami po prostu aby zwiedzić Londyn.
- Fajnie jest tak podróżować po świecie- stwierdziłam.
- Wiesz... Moja propozycja z balu jest nadal aktualna- oznajmił. 
Ach tak. Pamiętny bal u pierwotnych, na który zaprosił mnie Klaus i, na którym zaoferował, że zabierze mnie gdziekolwiek chce. Zaraz jakie on wtedy miasta wymienił, jako przykład? A tak... Rzym, Paryż, Tokio... Nigdy tego nikomu nie przyznałam, ale bardzo dobrze bawiłam się na tym balu, który praktycznie cały spędziłam z hybrydą. 
- Powinniśmy odpocząć. Jutro czeka nas długie zwiedzanie miasta- poinformował mnie..
- Zaraz... Co? Będziemy zwiedzać miasto?- zapytałam zaskoczona.
- Oczywiście, że tak. Nigdy bym sobie nie darował, gdybym cię nie oprowadził po tym pięknym miejscu- wskazał ręką na miasto. Uśmiechnęłam się do niego. Kiedy weszłam z powrotem do pokoju, od razu dopadłam walizki, wyjęłam z niej kosmetyczkę, pidżamę i ruszyłam w stronę łazienki. Po jakiś czterdziestu minutach wyszłam z łazienki i rzuciłam się na łóżko. Gdy Klaus zauważył, że wyszłam z łazienki, wziął potrzebne mu rzeczy z walizki i wszedł do pomieszczenia, z którego ja przed chwilą wyszłam. Gdy pierwotny wyszedł z łazienki położył się obok mnie. Chwilę na niego patrzyłam. 
- Co dzisiaj rysowałeś w samolocie?- zapytałam. Klaus przekręcił się na bok, tak, że teraz patrzył mi prosto w oczy. 
- Ciebie- odpowiedział na moje pytanie.
- Mnie?- spytałam.
- Tak ciebie- powiedział z uśmiechem na twarzy- Kiedy spałaś.
- Kiedy spałam?! Gorszego momentu nie mogłeś wybrać. Pewnie się wierciłam, miałam dziwne miny...- Klaus zaczął się śmiać.
- Wcale nie... Wyglądałaś pięknie- oznajmił i włożył mi kosmyk moich blond loków za ucho.
- Na pewno- śmiałam się- Ściemniasz. 
- Caroline nie ściemniam- zaczął się śmiać razem ze mną.
- Dobra ja Idę spać- oznajmiłam i zgasiłam lampkę, która stała na szafce obok mojego łóżka. 
- Dobranoc Klaus- powiedziałam.
- Dobranoc Caroline- odpowiedział Klaus.
Zamknęłam oczy i czekałam na sen. O dziwo, zaszczycił mnie dzisiaj wyjątkowo szybko. Wtulona w miękką poduszkę odpłynęłam do krainy snów. 





Ufff. Udało się wreszcie napisać ten rozdział. Dość długo się zbierałam. Przepraszam, ze nie dodawałam tak długo ;) Dziękujcie za to matematyce :/ Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał. 
Życzę wszystkim miłego weekendu.
Pozdrawiam K.