Rozdział 6

*Oczami Klausa*

Widok, który zobaczyłem zam drzwiami wcale mnie nie ucieszył wręcz przeciwnie. Był to Marcel we własnej osobie.
- Co tu robisz?- spytałem.
- Przyszedłem zobaczyć jak sprawuje się nasza Caroline- odpowiedział z podstępnym uśmieszkiem.
- Po pierwsze ona nie jest NASZA!- powiedziałem wściekły- Po drugie sprawuje się świetnie, więc możesz już sobie iść.
- Czekaj! Muszę sam sprawdzić. Takie są zasady. Możesz przyprowadzić Caroline?
- Chodź za mną- dałem za wygraną, bo wiedziałem, że jak mu nie pozwolę się z nią zobaczyć to ją zabierze, a to nie może się stać. Poprowadziłem go do salonu- Poczekaj tu chwilę. Pójdę po Caroline.
Po tych słowach ruszyłem do kuchni. Moja księżniczka siedziała przerażona na krześle koło Elijah.
- Słyszałaś wszystko, prawda kochana?- zapytałem choć odpowiedzieć była oczywista.
- Tak- oznajmiła i wstała z miejsca- Chodźmy.
Wyszliśmy z kuchni i gdy weszliśmy do salonu Marcel od razu się uśmiechnął.
- Witaj słonko- przywitał ją.
- Czego chcesz?- spytała.
- Już mówiłem sprawdzam jak się sprawujesz, bo wiesz, że jak Klaus nie będzie z Ciebie zadowolony to wracasz do mnie- powiedział i puścił do Caroline oczko, co mnie jeszcze bardziej wkurzyło.
- Klaus jak ta piękność się sprawuje?
- Jak już mówiłem wyśmienicie.
- Naprawdę? Bo jak nie to mów i od razu ją zabieram.
- Naprawdę- powiedziałem coraz bardziej zdenerwowany.
- No dobrze to ja już się będę zbierał. Tylko pamiętaj słonko- zwrócił się do Caroline- Jeśli Klaus będzie choć trochę z Ciebie niezadowolony to wracasz do mnie i wtedy spełnię moją obietnicę co do Ciebie- powiedział i wyszedł.
Gdy tylko Marcel opuścił dom Caroline zaczęła płakać.
- Ej, Caroline co się stało?- spytałem- Czy tu chodzi o tą całą obietnicę?- pokiwała głową- Co on Ci obiecał?
Nic. Zero odpowiedzi. Cisza.
- Caroline odpowiedz mi!- krzyknąłem.
- No jak ja tam byłam to...- wyjąkała.
- To...- zachęcałem ją do kontynuowania wypowiedzi.
- To on mi powiedział, że jak nie spodobam się swojemu  "właścicielowi" to mnie zabierze, ale nie będę brała znów udziału w tej całej gierce tylko będę należała do niego i będzie mógł ze mną robić co tylko chce. A jemu chodzi tylko wiesz o co.
Te słowa mną wstrząsnęły. On chciał z MOJĄ Caroline... Nie Klaus STOP! Popatrzyłem na moją księżniczkę. Siedziała na sofie i płakała. Podszedłem do niej i przytuliłem. Caroline odwzajemniła uścisk. Cały czas płakała.
- Cii... Będzie dobrze- uspokajałem ją- Nikt Cię nie skrzywdzi. Obiecuję Ci.
Uśmiechnęła się. Starłem kciukiem jej łzy z policzka i odwzajemniłem uśmiech. 

*Oczami Elijah*

Widziałem całe to zdarzenie. Marcela, zapłakaną Caroline i pocieszającego ją Klausa. Najbardziej zdziwiło mnie zachowanie mojego brata. Przecież on nigdy nie darzył uczuciem drugiej osoby. Czyżby Caroline aż tak go zmieniła. Jeszcze rok temu bez opętania zabijał niewinnych ludzi, sztyletował i trzymał w trumnach mnie i moje rodzeństwo kiedy tylko miał ochotę. A teraz? Zastanawiało mnie co ta blond wampirzyca ma w sobie takiego, że zmieniła mojego brata. Zrobiła to w miesiąc może dwa. Ja starałem się to zrobić przez około dziewięćset lat i mi się nie udało. Czy to możliwe żeby mój brat się zakochał? Kalus stał jeszcze chwilę z Caroline w ramionach, szepnął jej coś i wyszedł z domu. Zapewne udał się na jakieś przyjęcie do Marcela. Caroline odwróciła się do mnie i uśmiechnęła.
- Jak się czujesz?- spytałem.
- Niezbyt dobrze- powiedziała.
- Może się położysz.
- To dobry pomysł.
- Caroline. Muszę wyjść na chwilę. Zostaniesz sama?
- Jasne- oznajmiła i ruszyła na górę.
Chwilę później wyszedłem z domu. Zamierzałem udać się do Daviny- potężnej, młodej czarownicy z prośbą o pomoc w odzyskaniu Kateriny.

*Oczami Caroline* 

Miałam już dość wszystkiego. Mojego życia. Marcela. I tego strachu, że Klaus mnie odda. Ostatnio nawet zastanawiałam się czy nie przebić swojego serca kołkiem. Weszłam do sypialni. To chyba była sypialnia Klausa. Usiadłam na łóżku i zastanawiałam się co robić. Na szafce koło łóżka zobaczyłem jakieś rysunki Klausa. Postanowiłam je obejrzeć. Gdy je brałam niechcący strąciłam jakiś dziennik. Podniosłam go i przeczytałam kawałek strony, na której się otworzył.

Nie wybaczy mi tego. Nigdy! Jak ja mogłem to zrobić? Jak ja mogłem zabić matkę jej chłopaka? Dlaczego mam wyrzuty sumienia? Przecież nigdy ich nie miałem! Co się ze mną dzieje! Czy ja się zakochałem?

Zdziwiło mnie to co napisał. O kim pisał? Spojrzałam na datę. O mój Boże! To data kiedy Klaus zamordował matkę Tylera- mojego byłego chłopaka. Czy on pisał o mnie? Postanowiłam czytać dalej. Znalazłam osobną kartkę. Wzięłam ją do ręki i zaczęłam czytać.

Ja naprawdę się zakochałem. Gdy przy niej jestem czuje się jak nigdy. Jestem szczęśliwy. Czy na to zasługuje? Czy zasługuje na szczęście? Czy zasługuje na  Caroline? Oczywiście, że nie. Wyrządziłem jej tyle zła. Zabiłem matkę jej chłopaka, chciałem zabić jej najlepszą przyjaciółkę, kazałem wyjechać jej chłopakowi z miasta. W jej oczach jestem nikim. Ona mnie nienawidzi. Zresztą jak wszyscy. Ale nienawiść Caroline jest gorsza od wszystkich tortur. Cały czas zastanawiam się jak ją do siebie przekonać. Jej uśmiech jest dla mnie jak środek przeciwbólowy, a głos jak lek uspokajający. Czu ona jest w stanie kiedykolwiek mi to wszystko wybaczyć? Czy jest w stanie poczuć coś do mnie? Tego nie wiem. Jedyne czego jestem pewny to, że ją kocham. Tak. Kocham Caroline Forbes, ale ona nigdy się o tym nie dowie...

To co przeczytałam wstrząsnęło mną. On opisywał mnie w taki sposób... On napisał, że żałuje tego wszystkiego co zrobił. On napisał, że mnie KOCHA! Czy to dlatego nie odda mnie Marcelowi? 
Dlaczego napisał, ze nigdy się o tym nie dowiem? Nie chciał mi tego powiedzieć? Dlaczego? A nawet jeśli by mi to powiedziało to czy to by coś zmieniło? Czy ja coś do niego czuje? Moje rozmyślenia przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Ktoś wszedł do domu i to na pewno nie był Elijah ani Klaus.




I jest nowy rozdział. Mam nadzieję, że rozdział się podobał. 

ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA